Goździk to pies, który na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie statecznego dżentelmena. Spokojny, zrównoważony, raczej obserwator niż inicjator zamieszania. Dopiero po chwili widać, że pod tą pozorną opanowaną fasadą kryje się wrażliwiec - delikatny, czujny i nieco lękliwy. Czasem chowa się przed ludzką ręką, jakby głaskanie było dla niego bardziej zagadką niż przyjemnością, a dotyk w okolicy łap wyraźnie go stresuje. Na spacerach Goździk szuka w człowieku bezpiecznej przystani. Zamiast pewnie ruszać przed siebie, potrafi niemal „wejść” na opiekuna, trzymać się blisko, a nawet plątać pod nogami - byle nie zostać sam z własnymi obawami. Niby chciałby odejść, powęszyć, pozwolić sobie na psią niezależność, ale szybko sam się koryguje. Jakby gdzieś w przeszłości nauczono go posłuszeństwa nie poprzez zaufanie, a strach. W kontaktach z innymi psami bywa różnie - czasem reaguje przesadną emocjonalnością, ciągnie i popiskuje z zainteresowaniem, innym razem mija je obojętnie, jakby zupełnie go nie dotyczyły. Widać, że dopiero uczy się regulować emocje i odnajdywać w psim świecie. Goździk zachwyca urodą: piękna, ruda sierść i cudowne oczy podkreślone czarną kreską à la Kim Kardashian sprawiają, że trudno oderwać od niego wzrok. Ale to pies, który potrzebuje czegoś więcej niż zachwytów – potrzebuje spokojnego, cierpliwego opiekuna, gotowego budować relację krok po kroku, bez presji. W odpowiednich rękach Goździk ma szansę rozkwitnąć i z czasem odkryć, że bliskość człowieka może dawać ukojenie, a nie powód do czujności.