Szałwia to filigranowa i nieśmiała suczka, której przeszłość pozostaje tajemnicą, choć zapewne nie była usłana różami. Na razie najbardziej komfortowo czuje się z dala od ludzkiego zgiełku, jakby chciała zniknąć w niewidzialnej kryjówce i przeczekać wszystko, co nieznane. Smycz i spacery to dla niej już nie nowość, ale jeszcze wyzwanie. Jednocześnie Szałwia bezgranicznie ufa już "swoim" wolontariuszom i coraz pewniej eksploruje miejsce, w którym przyszło jej spędzać jeszcze jakby nie patrzeć psie dzieciństwo. Każdego dnia widać w niej małe, ale ważne i sukcesywne zmiany — z dnia na dzień robi postępy, zaczyna śmielej podchodzić, witać się z wolontariuszami. To sygnał, że pod skorupą lęku kryje się psie serce gotowe zaufać. Jednocześnie w kontakcie z człowiekiem Szałwia nie wykazuje żadnych oznak agresji. Jakby chciała powiedzieć: Daj mi trochę czasu, a ja odwdzięczę się miłością. Co więcej, to w człowieku szuka oparcia w trudnych dla niej sytuacji. Wszak świat najlepiej ogląda się z ciepłych i miękkich kolan ciotek i wujków z Palucha. Wiemy, że znalezienie domu dla lękliwej suczki nie będzie łatwe, wymaga serca, cierpliwości i zrozumienia. Ale przecież nie jest to niemożliwe. Gdzieś tam czeka ktoś, kto spojrzy na Szałwię nie przez pryzmat jej strachu, lecz przez potencjał, który w niej drzemie. Szałwia nie rozkwitnie gwałtownie, będzie jak delikatna roślina z przydomowego zielnika, która powoli nabiera aromatu, gdy jest odpowiednio pielęgnowana. Szukamy opiekuna cierpliwego, nastawionego na pracę ze zwierzęciem, świadomego trudów adopcji. A Szałwia szuka swojego ogrodnika... gotowego towarzyszyć jej w tej cichej, ale pięknej przemianie.