Hestia trafiła do schroniska wraz ze swoimi siostrami Ateną i Herą. Ich opiekun umarł i nie miał się nimi kto zająć, więc straciły dom. Wiemy, że mieszkały na podwórku, także pewnie nigdy nie spacerowały na smyczy i raczej nie dbano o nie za bardzo. Pięknie rozwija się nasza Hestia. Początkowo była bardzo zestresowana i nieufna, nie podchodziła zbyt chętnie do człowieka i trzymała się z daleka. Szybko jednak zorientowała się, że nic jej tu nie grozi, więc, chociaż odruch ostrożności wciąż jest, daje się ponieść pozytywnym emocjom w kontakcie z wolontariuszami. Hestia już się nauczyła, że pojawienie się człowieka w boksie oznacza same przyjemności 😄 Po pierwsze spacer - jest mnóstwo radosnego szczekania, merdania ogonkiem i zamieszania przy zakładaniu szelek i zapinaniu smyczy. Wyjście z pawilonu to szczęście - Hestia idzie równo i szybko obok swoich sióstr, żeby jak najszybciej znaleźć się na trawie za bramą schroniska, a tam wreszcie węszenie - to Hestia lubi najbardziej. Po solidnej porcji pracy nosem, biegamy, bo dobrze jest się zmęczyć - wtedy lepiej się śpi 😄 Po drugie przytulanki w boksie - to pozwala Hestii nawiązywać więź z człowiekiem i przełamywać swoje straszki. Wystarczy 15 minut, żeby Hestia odkryła brzuszek i przepychała się między siostrami, nadstawiając łebek do głaskania. Można czerpać dużo radości i ciepła w kontakcie z naszą Hestią. Oczami wyobraźni widzimy ją w domu, na kanapie, przytuloną do czyichś kolan i śpiącą spokojnie w ciepełku na kocyku. Może leżeć tam sama, lecz z siostrami wszystkim byłoby weselej 😁 Przyjdźcie do nas i poznajcie Hestię, zapraszamy serdecznie!