Kocie dramaty są nieodłączną częścią schroniskowej rzeczywistości. Śmierć właściciela, niemożność dalszego sprawowania opieki ze względów zdrowotnych, przeprowadzki, alergie… Bez końca można wymieniać smutne okoliczności, w wyniku których niektórzy nasi podopieczni lądują na Paluchu. Czy dla przeciętnego kanapowca, przyzwyczajonego do domowych wygód, pobyt w schronisku jest traumatyczny? Najczęściej tak. Dla jednych kotków bardziej, dla innych mniej. Z naszego doświadczenia najbardziej dotkliwy jest on jednak dla kocich seniorów, którzy przerażająco szybko mogą się w klatce zdrowotnie posypać. Do takiej właśnie grupy należy nasza urocza czternastka. Cała gromada mieszkała do tej pory ze swoją opiekunką. Niemniej, właścicielka zaniemogła i – co nie może dziwić – nie było osoby, która mogłaby się podjąć opieki nad całą czternastką. W ten sposób kocurki trafiły do schroniska. Na początku wszystkie były zdezorientowane, mniej lub bardziej przestraszone i raczej unikały kontaktu z człowiekiem. Obecnie niektóre kotki zdążyły się już przełamać, spragnione są głaskania i przytulania, inne do dzisiaj podchodzą do ludzi z dużą rezerwą. Wierzymy jednak, że każdy z nich ma w sobie pierwiastek przytulaska, choć czasem jest on stłumiony strachem i zdezorientowaniem. Kilka kocurków z grupy zdążyło już opuścić schronisko, niemniej większość z nich nadal czeka na swoją szansę. Należy do nich między innymi Węgiel. Trudno się patrzy na Węgla. To już kolejny miesiąc jego pobytu w schronisku, a jednym miejscem, w którym kocurek przebywa, gdy ludzie są w pobliżu, jest szparka za kaloryferem. Tak, żeby nikt go nie dostrzegł. Tak, żeby nikt nie zrobił mu krzywdy. Węgiel jest bardzo łagodny, ale reaguje przerażeniem na każdą próbę dotyku. Jego biedne, 15-letnie ciałko zaczyna drżeć, gdy tylko człowiek pojawi się w zasięgu wzroku. Węgiel się boi. Stracił prawie wszystko, co do tej pory znał. Jedynym znajomym elementem z jego dawnego życia są koci współtowarzysze. W naszej ocenie znacznie łatwiej byłoby mu się odnaleźć w nowym domu, gdyby trafił do niego z jednym z kocich kolegów bądź koleżanek. Węgiel powinien trafić do domu w trybie pilnym. Obecnie kocurkowi nic nie dolega, ale nie wiemy jak długo uda mu się przetrwać w schronisku. Mówiąc wprost, boimy się o niego. Z doświadczenia wiemy, że koty, takie jak Węgiel, mogą się zdrowotnie posypać w każdej chwili. Kotek jest najstarszy z całej gromadki i tylko kochający, czuły opiekun da mu nadzieję na pogodną kocią emeryturę. Więcej informacji: wolontariuszka Kasia tel. 669 900 696 Zapraszamy do zapoznania się z ankietą przedadopcyjną: https://napaluchu.waw.pl/wp-content/uploads/2022/04/ANKIETA_PRZEDADOPCYJNA_KOTY_1.pdf Uwaga: Decydując się na adopcję kota lub rozważając ją, koniecznie weź ze sobą do schroniska transporter lub torbę transportową do przewozu kotów.