Umarł pan, a pani już się psem zajmować nie chce. Ma 8 lat. To jesień jego życia. Niedługo dołączyłby pewnie do swego pana. Ale nie dane mu było doczekać końca w cieple i spokoju. No może spokoju nie było, bo podobno szczekał i drażnił tym sąsiadów. A jak pies miał wyrazić smutek i tęsknotę? Jak powiedzieć: tęsknię za tobą mój człowieku... No ale sąsiadom przeszkadzał. Nikomu nie przychodzi wtedy do głowy, że może trzeba się psem zająć? Żeby nie przeszkadzał... A tak to duże toto, zaślinione, wlecze łapami, patrzy spode łba... Takie mało wesołe... to oddam, do schroniska oddam, bo po co mi takie? Czy uda nam się znaleźć dom dla 8 letniego nowofundlanda, który przeżywa żałobę? Czy uda nam się utulić jego smutek i żal? Postanowiliśmy nadać mu nowe imię – NUNO. Niech Nuno ma szansę rozpocząć od nowa, choćby na rok, dwa, a może trzy lata?