Stella do Schroniska trafiła 27.01.2020 r. Była bardzo zaniedbana, z chorymi uszami i guzem na ogonie. Tutaj otrzymała pomoc i zostało podjęte leczenie, przeszła zabieg kastracji i usunięcia guza z ogona. To bardzo wrażliwa i emocjonalna sunia. Bardzo przeżywa pobyt w Schronisku, gdy zamykamy ją w boksie piszczy i zaczyna się kręcić za ogonem, jest wtedy bardzo zaniepokojona. To łagodna sunia, lubi głaskanie i przebywanie z człowiekiem, ładnie chodzi na smyczy. Mieszka w sali z innymi psami i dobrze się dogadują. Po 4 miesiącach Stella znalazła dom i opuściła Schronisko. Niestety po 2 tygodniach wróciła z adopcji... Nie miała wiele do powiedzenia... Może nie spełniła oczekiwań, może dom okazał się niedoświadczony, może zraziła do siebie kruchością zdrowia i psychiki?...A może po prostu nosimy w sobie wyobrażenie adopcyjnego psa jako stworzenia, które powinno być nam tylko dozgonnie wdzięczne i bezproblemowe? Co jest największym możliwym błędem, gdy zaczyna się w ogóle myśleć o adopcji? Stella nie zrealizowała się w roli adopcyjnej córeczki...pokazała znane nam już wcześniej nerwice, które, przy zbyt szybko narzuconym jej tempie nowych zwyczajów, tylko się spotęgowały. Znów w emocjach kręciła młynki za ogonem i szczekała, łapczywie jadła, kompulsywnie piła, zaliczyła w adopcji rozszerzenie żołądka, a gdy doszła do siebie po leczeniu, zaczęła wzbudzać rosnącą frustrację u psów rezydentów. Nie pasowała do swojego pięknego domu... Stella jest przykładem tego jak emocje mogą psa zabić. Szuka bardzo spokojnego, cierpliwego i odpowiedzialnego domu. By dać jej czas na wyciszenie i zostanie wreszcie przemiłą, starszą damą. Wszak damy nie wirują za swoim ogonem jak wariatki. Stała się też bardziej nieufna wobec psów, potrafi się ich bać. Ta bardzo kiedyś skrzywdzona, dobra, łagodna sunia, szuka domu gotowego na determinację, by jej pomóc... bo bardzo potrzebuje spokoju. Nie wytrzyma kolejnej porażki...