Szok, niedowierzanie, olbrzymi stres i strach - to uczucia, które towarzyszą temu niespełna rocznemu kocurkowi. I pewnie wiele innych, równie bolesnych, które wyczytać można z jego przerażonych oczu. Być może jeszcze nie wie, że został porzucony. Być może jeszcze ma nadzieję, że zaraz otworzą się drzwi i wróci stary świat. Że te obce zapachy i inne koty są tylko na chwilę. I jutro kolacja będzie w tej samej miseczce, co zawsze. A dobiegające z zewnątrz dźwięki, które przyprawiają to biedne ciałko o drżenie, niebawem ucichną. Todi się boi. Wskoczył na najwyższą półkę, by czuć się bezpieczniej i stamtąd obserwuje rzeczywistość. Czasem pokazuje swe niezadowolenie, burcząc i posykując. A ma prawo być zły - przecież jest miłym kocurkiem, nie zrobił nic złego, a spotkała go trauma samotności. Przezroczyste błony na oczach kocurka to najprawdopodobniej pozostałość po kocim katarze. Kotek widzi, choć jego wzrok nie jest idealny, co widać np. przy próbach wskakiwania na półkę czy drapak. Todi potrzebuje kogoś, kto szybko pozwoli mu zapomnieć o przykrych wydarzeniach i pokaże, jak wspaniałe może być życie kota w kochającym, odpowiedzialnym domu. Więcej informacji: wolontariuszka Weronika 509 166 292 Sugerujemy zapoznanie się z kwestionariuszem przedadopcyjnym i przyjazd do schroniska z już wypełnioną ankietą: http://www.napaluchu.waw.pl/materialy_do_pobrania/MTYwODMxMTAyOTIw Uwaga: Decydując się na adopcję kota lub rozważając ją, koniecznie weź ze sobą do schroniska transporter lub torbę transportową do przewozu kotów. Skąd: Warszawa, ul. Krępowieckiego (Wola)