Poznajesz te oczka okrąglutkie jak guziczki? A to puszyste futerko? Tak, to ja, Kanguś! Ciocie mówią, że straszny jeszcze ze mnie dzieciuch, ale to nieprawda – mam już prawie roczek i umiem czasem zrobić „siad” za smaczek. Podobno uczę się tak szybko, jak biegam, więc teraz przede mną nauka dorosłego, ładnego chodzenia na smyczy. Śmieją się, że skaczę tak wysoko, bo chcę odgryźć kawałek obłoczka z nieba. To też nie tak. Jestem nieduży, więc muszę skakać wysoko, wysoko, inaczej mój Człowiek nie wypatrzy mnie w morzu ogonków i uszek. A wiecie co? W niedzielę 24 lutego zdarzyło się coś cudownego! Wprost ze spacerku nie wróciłem do boksu; posadzony w samochodzie, ruszyłem na swoją pierwszą miejską wycieczkę! Łypałem tylko oczkami i siedziałem cichutko, żeby nie okazało się, że to jakaś pomyłka i jechać miał zupełnie inny piesek. A później Park! Biegłem prędziutko, prędziutko do nowych zapachów, do nowych miejsc! I wiecie co? Nie musiałem wcale skakać, bo ludzie przy mnie kucali, głaskali i mówili, jaki jestem śliczny, kochany i mądry. Byłem taki przejęty, że robiłem „siad” bez komendy. Bo może, tak sobie myślę, może ja nie jestem wcale jakiś gorszy, brzydszy, niekochany? Może oni mówili prawdę i któraś z tych głaszczących mnie dłoni zatęskni za moim futerkiem i odnajdzie mój boks w schronisku? A później pójdziemy sobie razem z moim Człowiekiem i już nigdy tam nie wrócimy. I wiecie co? Nauczę go skakać tak wysoko jak ja, pod obłoczki, bo będę chciał przychylić mu nieba. Zapraszamy na spacer Dominika 609 464 592 Ania 605 123 423 Pies pod opieką grupy G2