Felek miał kiedyś dom. Całym jego światem było niewielkie podwórko. Jako dorastający, zaledwie roczny owczarek, trafił na łańcuch. Spacerów i zabaw Felek nadal nie miał, natomiast stał się obiektem zabawy chłopca z sąsiedztwa, który znęcał się nad nim. Pewnego dnia pies nie wytrzymał i przy pierwszej, nadarzającej się okazji ugryzł. Wtedy oddano go do schroniska. Miał wtedy 7 lat. W jednej chwili świat Felka zawalił się. Od tej pory lęk, stres, tęsknota, ciągłe napięcie nie opuszczały go. Na spacerach biegł przed siebie, nie zwracał uwagi na towarzyszące mu osoby, nie węszył, nie załatwiał się, uciekał od hałasu, nieznośnego napięcia, od miejsca, które nie dawało mu ukojenia i szukał, długo tak szukał i czekał, bo mimo że jego dom nie był dobrym miejscem, on nie znał innego. Rosnąca frustracja stawała się udręką, z którą pies nie umiał sobie poradzić. Obecnie, po 5-ciu latach bytowania w schronisku Felek wyciszył się, wydaje się, że zapomniał, czego szukał i o co walczył. Ma swoich ulubionych opiekunów i wolontariuszy, spacery i tak potrzebną mu rutynę. Schronisko stało się jego domem. Ale czy miejsce, które nie zapewnia spełnienia podstawowych potrzeb można nazwać domem? Choćby potrzeby snu i odpoczynku? W ciągłym hałasie, w budzie, w której nie sposób wyciągnąć się, w ciasnym boksie, gdzie nie wiadomo, czy załatwiać się bliżej miejsca spania czy jedzenia? Latem trzeba znosić temperatury powyżej 30 stop, zimą do ok.-20. Felek to znosi. To nadal silny i energiczny pies bez większych problemów zdrowotnych. Ale długo tak jeszcze? Rozpoczął 13-sty rok życia. Cudownie by było, gdyby resztę swoich dni mógł spędzić u boku człowieka, któremu będzie ufał i który zaopiekuje się nim. Felek zachowuje spokój u weterynarza, pozwala na zakroplenie oczu, zastrzyki, dobrze toleruje zabiegi pielęgnacyjne, akceptuje kaganiec. Tak, pozwoli na wiele, ale człowiekowi, któremu zaufa. Dlatego w jego przypadku przewidujemy wydłużony proces adopcyjny.