Nie jestem już dzieckiem — całkiem duży urosłem przez te 3 lata życia i sporo widziałem, ale to, co mi się ostatnio zdarzyło, przerosło mnie. Totalna katastrofa. Wszystko, co znane i dobre, się skończyło... Wiadomo, nic nie trwa wiecznie — ale żeby tak znienacka i bez przygotowania do ciasnej klatki od razu trafić? I za co? Za niewinność?! To się w mojej kociej głowie nie mieści. Broniłem się, jak mogłem — drapałem i krzyczałem — ale nie dałem rady. Siedzę teraz sam w tym więzieniu. Ani się do kogo odezwać, ani przytulić... Miłe ręce pojawiają się tylko na chwilę — myk, myk po główce – drap, drap pod bródką — i już?! Całe ciało mnie boli z tęsknoty za moim człowiekiem. Albo od razu pełną rodziną? Im więcej rąk do głaskania, tym lepiej — bo ja naprawdę duży jestem — 9 kilogramów odziane w piękne czarno białe futro. Skromnie powiem, mam czym mruczeć (i pięknie zielone oczy mrużę do tego:). Co tu jeszcze dodać na zachętę? Pokocham cię całym moim młodym sercem — tylko weź mnie jak najszybciej, zanim pogrążę się w smutku i rozpaczy! Czy ja jeszcze umiem wskoczyć na parapet albo rozpędzić się za kulką papieru? Zaczynam wątpić... Więcej informacji: Jolanta 502 618 087, Małgorzata 880 556 877. Sugerujemy zapoznanie się z kwestionariuszem przedadopcyjnym i przyjazd do schroniska z już wypełnioną ankietą: http://www.napaluchu.waw.pl/files/editor/ankieta_przedadopcyjna_koty(1).pdf Uwaga: Decydując się na adopcję kota lub rozważając ją, koniecznie weź ze sobą do schroniska transporter lub torbę transportową do przewozu kotów.