Pero do schroniska trafił z fatalnym stanem sierści oraz rozpaczliwie zapadniętymi bokami. Teraz jest zdecydowanie lepiej. Wyglądem przypomina nam bajkową postać. To pies o nieprzeciętnej, ciekawej urodzie, z jeszcze cudowniejszymi, urokliwymi uszami. Gdy poraz pierwszy się spotkaliśmy - był bardzo przestraszony i zlękniony, na inne psy nie zwracał uwagi. Do nowpozonanych ludzi był bardzo ostrożny. Nie wiedział co to szelki, smycz oraz prawdziwy spacer. Na dziś dzień możemy stwierdzić, że schroniskowa rzeczywistość wpływa na jego psychikę w negatywny sposób. Zamknięcie w boksie zdecydowanie mu nie służy. Pero aktualnie nie jest w stanie przejść obok zdecydowanej większości czworonogów obojętnie. W dobrych relacjach udaje mu się niekiedy pozostać ze stabilnymi, spokojnymi psami. Jest również w trakcie socjalizacji. Mamy jednak świadomość, że za dużo bodźców nadlatuje zewsząd, za dużo dzieje się wokół aby nasz podopieczny mógł odetchnąć. Mimo wszystko jest odwoływalny, chętny do nauki oraz poznawania coraz to nowszych komend. W kontaktach ze znanym człowiekiem jest bardzo wylewny, złakniony pieszczot i prawdziwej miłości. Dla naszego podopiecznego szukamy domu, najchętniej w spokojnej okolicy. Przyszły właściciel powinien pogłębiać z Pero odwracanie uwagi oraz formy wyciszania. Powinien być również otwarty na pozytywne szkolenie, przypuszczamy że Pero był psem podwórkowym. Chłopak potrzebuje swojego zacisznego azylu w trybie pilnym. Schronisko to zdecydowanie nie miejsce dla takiego psa jak on.